ΑΝΑΝΕΩΣΗ  η….ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗ ?

Θα περάσουν πολλά χρόνια ακόμη μέχρι να βρεθεί μια σχολή πολιτικών επιστημών στην Ελλάδα η οποία θα κάνει με όρους επιστημονικούς την διάκριση ανάμεσα στις έννοιες ανανέωση και ανακαίνιση.

Ο λόγος που μέχρι τώρα δεν το έχει καταφέρει είναι γιατί η διάχυση των δυο εννοιών ευνοεί το κατεστημένο και της πανεπιστημιακής κοινότητας.

Συμβαίνει δηλ και εκεί αυτό που συμβαίνει και στα υπόλοιπα φάσματα της κοινωνικής δομής του τόπου μας.

Σύνορα ανάμεσα στις δυο λέξεις δεν υπάρχουν ,έχουν πέσει εδω και δεκαετιες.

Αν παρατηρήσουμε οι λέξεις οι οποίες βρίσκονται στην ημερήσια διαταγή του “ Λόγου “ κυρίως σε περιόδους εκλογικού ενδιαφέροντος είναι δύο η λέξη ενότητα και η λέξη ανανέωση. Εμάς μας ενδιαφέρει η δεύτερη.

Παρατηρώντας λοιπόν τους επικεφαλής των παρατάξεων κυρίως κατά την προεκλογική περιόδο θα δούμε ότι πολύ συχνά αναφέρονται στην ανανέωση του πολιτικού και συνδικαλιστικού προσωπικού. Μια ανανέωση που όπως υπόσχονται θα αλλάξει ριζικά τον τρόπο με τον όποιο διοικούνται οι πολιτικοί ,συνδικαλιστικοί αλλά και συνεταιριστικοί φορείς. Η νέα γενιά μπροστά….λένε.

Αν δούμε όμως την  ιστορία αυτών των «ηγετών» θα αντιληφθουμε ότι διοικούν τουλάχιστον τα τελευταία 20-25 χρόνια από διάφορες θέσεις….προσέχετε δεν λέω κάνουν πολιτική….λέω διοικούν φροντίζοντας πάντα για την επανεκλογή τους προφανώς μέχρι να έλθει η ώρα για την ηλικιακή τελεσίδικη συνταξιοδότηση τους.Αλήθεια τι μας διδάσκει η ευρωπαϊκή πολιτική εμπειρια. Τι συμβαίνει στα κομματα,στους συνδικαλιστικους φορεις στην ευρωπη όταν μπαινει το ζητημα της ανανεωσης.Ποιο είναι το καθοριστικο χρονικο σημειο για μια σαρωτικη και καθολικη ανανεωση της ηγετικης πολιτικης ομαδας. Το χρονικό σημείο λοιπόν καταγράφει η ευρωπαϊκή εμπειρία είναι η ένα ιδεολογικό - συντακτικό συνέδριο του πολιτικού συνδικαλιστικού η συνεταιριστικού οργανισμού η μια ήττα σε πρόσφατες εκλογές.

Ποτέ στην ιστορία ενός κόμματος η παράταξης δεν σχηματίστηκε μετά από εσωτερικές διεργασίες μια ηγεσία η οποία να απαρτίζεται αλλά και να πρόσκειται φιλικά σε όσους είτε οδήγησαν την παράταξη στην ήττα είτε απωλέσαν την ιδεολογική ηγεμονία μετά από συνέδριο.

Στην καλύτερη των περιπτώσεων προσφέρθηκε στον παλιό ηγέτη  για λόγους πολιτικης ευγένειας ,ιστορικότητας, αλλά και δημοκρατικής ευαισθησίας μια θέση στο νέο σχήμα.

Εκεί αλλάζουν όλα χωρίς να «παίζεται» απαραίτητα το χαρτί των ηλικιών .

Εκεί το ΝΕΟ ηγεμονεύει μορφωτικά.

Στην Ελλάδα αντιθέτως ,ανανέωση δεν σημαίνει η κατίσχυση ενός νέου μορφωτικού ρεύματος σε έναν πολιτικό μηχανισμό,

αλλά η ενίσχυση του υπάρχοντος γραφειοκρατικού μηχανισμού δια της μεθόδου της ηλικιακής ΑΝΑΚΑΙΝΙΣΗΣ. Είναι το τρικ με το όποιο διαιωνίζουμε το είδος μας όχι δια μέσου μιας ανανέωσης η οποία θα έχει έναν ιδεολογικο,μορφωτικο χαρακτήρα αλλά χρησιμοποιώντας «ΝΕΑ» υλικά πάνω σε ένα Παλιό κτήριο.

 Έτσι σιγά σιγά το νέο γινεται παλιο ,ενσωματωνεται στη γραφειοκρατια και με αυτόν τον τροπο η καστα βασταει τις θεσεις της . Στην Ελλάδα η υπαρκτή ελληνική αριστερά η αριστερά των bureaux

εμαθε στην δεξιά πώς να στήνει αιωνόβιους μηχανισμούς εξουσίας. Αυτή ήταν η μορφωτική συμβολή της στο φαντασιακο γίγνεσθαι της χωρας . Εξ ου και η αριστεροδεξια όσμωση της ελληνικής κοινωνίας.

Ο κλάδος των φαρμακοποιών δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτό που φαντάζει πλέον ως νομοτελεια.Τα δυο τελευταία χρόνια και μετά από αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις για την ανάδειξη οργάνων και συμβουλίων φάνηκε ότι οι πιο ηττημένοι επιμένουν να θέλουν να διοικούν έστω και με τρικ.

Αλλά το τελευταίο είναι υπόθεση μιας άλλης επιστήμης…..όχι πάντως της πολιτικης